W procesie analizy konkurencji należy wyróżnić i określić trzy zasadnicze czynniki:

• liczbę konkurentów,
• strukturę udziałów w rynku,
• ostrość i rodzaj walki konkurencyjnej.

Uczestników sektora klasyfikuje się w kolejności od największego do najmniejszego, stosując jako kryterium udział w rynku. Na odpowiednim miejscu umieszcza się też przedsiębiorstwo analizowane, co umożliwia porównanie jego pozycji konkurencyjnej w stosunku do innych firm działających w danym sektorze. W zależności od zajmowanej pozycji, przedsiębiorstwa różnie będą postrzegać dany stopień koncentracji sektora w kategoriach szans i zagrożeń. Generalnie można przedstawić dwa przeciwstawne przypadki charakteryzujące sektor w zakresie stopnia koncentracji:

• sektory rozproszone (o niskiej koncentracji) – udział kilku największych przedsiębiorstw jest stosunkowo niewielki (nie przekracza ok. 30%), występują przede wszystkim w dziedzinach, w których korzyści skali są znikome przy stosunkowo wysokich kosztach transportu i niskich barierach wejścia (np. mała gastronomia),
• sektory skoncentrowane ‑ udział kilku czołowych producentów jest stosunkowo duży (powyżej ok. 60%), występują przede wszystkim w dziedzinach, w których korzyści skali produkcji są znaczne, koszty transportu nie są istotną częścią uzyskiwanej ceny oraz występują duże bariery wejścia (np. produkcja mikroprocesorów).