Pierwszym etapem analizy mikrootoczenia (sektorowej) jest zidentyfikowanie sektorów, w których działa przedsiębiorstwo, a następnie przeprowadzenie analizy dla każdego sektora oddzielnie. Na przykład w przypadku przedsiębiorstwa działającego w branży motoryzacyjnej należy osobno analizować sektory: samochodów osobowych, samochodów dostawczych i ciężarówek. Wyróżnienie sektorów, w których działa przedsiębiorstwo powinno następować w trzech fazach: 

•   I faza – wyodrębnienie z całości przedsiębiorstwa takich produktów, które są jednorodne ze względu na jednakowe źródła zaopatrzenia i zaspokajania tej samej potrzeby odbiorców końcowych,
•    II faza - identyfikacja aktualnych i potencjalnych konkurentów wytwarzających identyczne lub podobne wyroby i usługi,
•    III faza - określenie terytorialnego zasięgu sektorów.

W konsekwencji powinno dojść do wyodrębnienia istotnych dla przedsiębiorstwa sektorów – tj. grup przedsiębiorstw wytwarzających podobne lub identyczne produkty sprzedawane na tych samych terytorialnie rynkach i konkurujących z sobą.

Istotnym etapem analizy sektorowej jest identyfikacja stawianych przed nią celów, czyli[1]:

• określenie atrakcyjności badanego sektora dla przedsiębiorstwa lub potencjalnego inwestora, jakie stwarza on szanse i zagrożenia dla rozwoju przedsiębiorstwa; celowi temu służy analiza wykorzystująca model M.E.Portera,
• ustalenie, które spośród sektorów, w jakich działa przedsiębiorstwo, dają lepsze, a które gorsze możliwości rozwoju; jak w związku z tym należy kształtować przyszły portfel produkcji czy usług; porównanie sektorów jest możliwe tylko wtedy, gdy wcześniej przeanalizowano oddzielnie każdy z nich,
• znalezienie nowych, potencjalnie atrakcyjnych sektorów, które w przyszłości mogą stanowić pole działania przedsiębiorstwa i określenie, jakie należy ponieść koszty wejścia do tych sektorów; do wyszukiwania perspektywicznych sektorów stosuje się przede wszystkim analizę rynku[2].