W klasycznych metodach wyceny przedsiębiorstw analizowanymi zmiennymi są najczęściej przepływy pieniężne, ryzyko oraz czas. Metody te opierają się na dwóch założeniach:

• oczekiwana wartość projektu stanowi prognozę przepływów pieniężnych w czasie jego trwania,
• nakłady inwestycyjne są nieodwracalne[1].

W praktyce gospodarczej okazuje się często, że zarządzający mają możliwość reagowania na zmiany sytuacji rynkowej, przez co możliwa staje się korekta ponoszonych nakładów inwestycyjnych. Dodatkowa wartość projektów inwestycyjnych stanowi zatem premię za aktywne zarządzanie przedsiębiorstwem w zmieniających się warunkach rynkowych. W klasycznym ujęciu wartość takiej elastyczności jest pomijana, wskutek czego ocena projektów inwestycyjnych jest często niedoszacowana.

Opcje realne znajdują zastosowanie w projektach inwestycyjnych charakteryzujących się wysokim poziomem ryzyka i elastyczności, przez którą rozumie się umiejętność decydentów do aktywnego reagowania na zmiany rynkowe w czasie trwania projektu[2].

Sztandarowymi obszarami gospodarki, w których wykorzystuje się opcje realne są:

• projekty badawczo-rozwojowe;
• projekty w przemyśle wydobywczym;
• projekty inwestycyjne związane z nowoczesnymi technologiami (high-tech);
• projekty w szeroko pojęty kapitał ludzki i intelektualny[3].

W ostatnich latach, na skutek coraz większego zainteresowania tematyką opcji realnych zyskują one coraz to nowsze obszary zastosowań, jak np.:

• e-business;
• projekty typu venture capital;
• projekty typu start-up;
• infrastruktura IT;
• e-commerce, m-commerce;
• FMCG;
• produkcja[4].