Główną zaletą opcji realnych jest uwzględnienie premii za aktywne zarządzanie projektem inwestycyjnym, która odzwierciedla możliwość aktywnego wpływania menadżerów na korygowanie strategii inwestycyjnej, zwanej elastycznością decyzyjną. Zastosowanie opcji realnych pozwala również na identyfikacje kluczowych momentów decyzyjnych w podejmowanych projektach.

Zalety stosowania opcji realnych są najbardziej zauważalne w przypadku wyceny projektów o wysokim poziomie ryzyka, w których kluczowe staje się uwzględnienie zmienności prognozowanych czynników w czasie. Metodę opcji realnych wykorzystuje się najczęściej w obszarach gospodarki takich jak projekty start-up, high tech,  badawczo-rozwojowe, venture capital, ale również w sektorach e-biznesowych, e-commerce czy infrastrukturze IT. Liczba branż i sektorów gospodarki, w których wykorzystuje się opcje realne dynamicznie rośnie.

Do zasadniczych wad stosowania metodyki opcji realnych zalicza się trudność w identyfikacji opcji w projektach inwestycyjnych, konieczność posiadania relatywnie wysokiego poziomu wiedzy matematyczno-statystycznej w jej wykorzystaniu oraz możliwość występowania opcji złożonych oraz egzotycznych, które znacząco utrudniają proces wyceny przedsiębiorstw. Metoda opcji realnych nie znajduje również zastosowania w przypadku projektów w warunkach całkowitej niepewności (oraz całkowitej pewności).